Benjamin en het Grote Pietenavontuur

Het was een koude avond in december. Benjamin zat met zijn moeder bij de kachel en keek naar zijn zelfgemaakte tekening. Het was een prachtige tekening van Sinterklaas en Ozosnel, zijn trouwe paard. “Denk je dat Sinterklaas deze mooi vindt?” vroeg Benjamin trots.

“Dat weet ik zeker,” zei zijn moeder. “Voor zo’n mooie tekening laat hij vast iets speciaals achter in je schoen!”

Benjamin knikte vastberaden. Hij had zijn schoen al klaargezet bij de open haard, gevuld met een wortel en een suikerklontje voor Ozosnel. Maar deze keer wilde hij meer. Hij wilde Sinterklaas of een Piet écht zien. “Ik blijf wakker,” besloot hij, “hoe slaperig ik ook word.”

Zijn moeder lachte. “Dat wordt nog een uitdaging,” zei ze. “Maar probeer het maar eens, kleine durfal.”

Die avond, toen het huis stil was, sloop Benjamin op zijn tenen naar de woonkamer. Hij had zijn favoriete deken mee, die heerlijk zacht en warm was. Het licht van de volle maan viel door de ramen en gaf de kamer een mysterieuze gloed. Benjamin kroop achter de gordijnen en ging op zijn hurken zitten. “Hier ziet niemand me,” fluisterde hij tegen zichzelf, “zelfs Piet niet!”

De klok tikte langzaam. Tik… tak… tik… tak… Het leek alsof de tijd veel langzamer ging dan normaal. Benjamin spiekte af en toe naar zijn schoen. Niets. Geen Piet, geen Sinterklaas, alleen zijn schoen met de wortel voor Ozosnel erin.

Net toen hij zijn blik weer naar buiten richtte, zag hij iets bewegen. Hij hield zijn adem in. Was dat… een schaduw? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Nee, het was maar een tak die tegen het raam tikte door de harde wind.

Het huis kraakte zachtjes, alsof het mee zuchtte met de storm buiten. Benjamin voelde de kou door de gordijnen heen kruipen. Hij sloeg zijn deken strakker om zich heen. Maar ineens, vanuit de hoek van zijn oog, zag hij iets kleins en snels over de vloer schieten. Een muis! Benjamin moest zich inhouden om niet te gillen. Hij kneep zijn lippen stijf op elkaar en keek hoe het diertje langs zijn schoen trippelde en verdween achter de kast. “Pfff… het is maar een muis,” fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf, al klopte zijn hart sneller dan normaal.

Maar dat was nog niet alles. Net toen hij dacht dat het niet enger kon, voelde hij iets tegen zijn hand kriebelen. Hij keek langzaam naar beneden en zag… een spin! Hij wilde bijna opspringen, maar hij wist dat hij stil moest blijven. Hij schudde zijn hand voorzichtig en de spin viel op de grond en kroop weg, alsof het hem uitlachte. Benjamin rilde. “Als Piet me nu zou zien, zou hij zeker zeggen dat ik een dappere jongen ben,” mompelde hij.

De harde wind buiten gierde door de schoorsteen, en het huis kraakte steeds meer. Benjamin probeerde zijn ogen open te houden, maar het knisperen van de haard klonk zo rustgevend. Hij gaapte. “Ik geef niet op,” fluisterde hij nogmaals, hoewel zijn stem nu zachter klonk. Zijn oogleden voelden zwaar aan, net als twee dikke pepernoten die hij niet meer omhoog kon houden. “Misschien… héél even… mijn ogen dicht…”

Voor hij het wist, zakte zijn hoofd op zijn knieën en sliep hij als een roosje. Achter de gordijnen lag Benjamin, helemaal ingepakt in zijn warme deken, terwijl de maan bleef schijnen en de wind buiten raasde. En precies op dat moment klonk er zacht gestommel in de kamer… maar Benjamin merkte er niets meer van.

De volgende ochtend werd Benjamin wakker met een schok. Hij keek naar zijn schoen en… ja hoor, er zat een klein cadeautje in! Maar wat Benjamin echt verbaasde, was het briefje dat erbij lag. Hij pakte het met trillende handen op en begon te lezen:

Lieve Benjamin,

Wat een prachtige tekening heb je gemaakt!

Piet en ik hebben hem aan Ozosnel laten zien, en hij hinnikte van blijdschap.

We zagen dat je heel graag wakker wilde blijven om ons te ontmoeten, maar toen we kwamen, lag je lekker te slapen achter de gordijnen.

Wat een slimme plek om je te verstoppen!

Omdat jij zo graag een Piet wilt zien, nodigen we je uit om in het Pietenhuis te komen logeren.

Je mag je beste vrienden meenemen. Hopelijk zien we je daar!

Groetjes,
Sinterklaas (en Piet natuurlijk!)

Benjamin sprong op van blijdschap. “Ik mag naar het Pietenhuis! Mama, kijk wat er in mijn schoen zat!” riep hij.

Zijn moeder glimlachte. “Wat bijzonder, Benjamin. Je droom komt uit!”

Een week later stond Benjamin, met zijn vrienden Liam, Jonathan en Mees, voor een grote deur met een bordje waarop stond: Pietenhuis. De deur ging open, en een vrolijke Piet met een grote veer op zijn muts keek hen lachend aan. “Welkom, kleine vrienden!” zei hij. “Hier slapen de Pieten, en hier bakken we pepernoten, oefenen we onze dansjes, en… maken we soms stiekem grapjes met elkaar.”

Die nacht werd een avontuur vol lachbuien en gekke streken. Benjamin leerde hoe je pepernoten perfect rond maakt, gleed van een glijbaan in de pakjeskamer, en kreeg zelfs een Pietencertificaat. Toen hij de volgende ochtend naar huis ging, wist hij één ding zeker: dit was de beste Sinterklaas ooit!

En voortaan hoefde Benjamin niet meer wakker te blijven bij de open haard. Hij wist dat Sinterklaas en de Pieten altijd iets bijzonders in petto hadden.