Er was eens een jongetje genaamd Jonathan. Hij hield van spelen in het water, spetteren met zijn vriendjes, en rondrennen langs de rand van het zwembad. Maar één ding vond hij toch een beetje spannend: met zijn hoofd onder water gaan. Elke keer als hij dacht aan al dat water om zich heen, kreeg hij kriebels in zijn buik.

Op een dag nam zijn mama hem mee naar zijn eerste zwemles. “Vandaag gaan we leren zwemmen, Jonathan!” zei ze met een glimlach. Bij het zwembad stond de zwemjuf al klaar. Ze had een vriendelijke lach en zei: “Kom maar mee, Jonathan! Het gaat heel leuk worden.” Jonathan voelde zich nog een beetje onzeker, maar hij knikte dapper.

Eerst gingen ze samen wat spetteren en trappelen met hun voeten aan de rand van het zwembad. Jonathan vond het fijn dat de zwemjuf dicht bij hem bleef en steeds uitleg gaf. Na een tijdje trappelen zei de zwemjuf: “Zullen we een paar bellen onder water maken? Dat voelt gek, maar het is heel leuk!”

Jonathan keek haar even aan en haalde toen diep adem. Voorzichtig liet hij zijn hoofd onder water zakken. Het voelde een beetje koud en hij deed snel weer zijn ogen open, maar… het was eigenlijk helemaal niet zo eng! Hij blies wat lucht uit en zag de bellen omhoog borrelen. “Kijk, ik maak bellen!” riep hij blij toen hij weer boven kwam. De zwemjuf klapte in haar handen. “Goed gedaan, Jonathan! Zie je wel, dat gaat hartstikke goed!”

Elke week ging Jonathan naar de zwemles. Elke week durfde hij een beetje meer. Hij leerde zijn benen recht te houden, leerde rustig te ademen en steeds langer met zijn hoofd onder water te blijven. Hij was zo trots elke keer dat hij iets nieuws kon. En na een paar weken kon hij al een heel stuk zwemmen zonder te stoppen!

Op een dag zei de zwemjuf: “Jonathan, ik denk dat je klaar bent voor je zwemdiploma!” Jonathan kreeg kriebels van opwinding. Hij mocht de hele zwemles laten zien wat hij geleerd had. Hij zwom naar de overkant, dook helemaal onder water, en trapte stevig met zijn benen. Iedereen, zelfs zijn mama, keek toe en klapte enthousiast.

Toen hij het zwembad uitstapte, kwam de zwemjuf naar hem toe met een prachtige diploma, waarop een grote gouden ster stond. “Gefeliciteerd, Jonathan! Je hebt je zwemdiploma gehaald!” Jonathan straalde van trots. Hij had geleerd dat zwemmen niet eng was, maar juist leuk en dat hij alles kon, als hij het stap voor stap durfde proberen.

Vanaf die dag wist Jonathan dat hij echt een dappere zwemmer was. En elke keer als hij ging zwemmen, dacht hij terug aan zijn eerste duik onder water en hoe leuk het eigenlijk was om te leren zwemmen.