Er was eens een vrolijke kleuter van drie jaar oud, Liam, die met zijn ouders op vakantie was in Spanje. Het was warm en zonnig, en Liam speelde elke dag op het strand en zwom in het zwembad. Maar op een dag gebeurde er iets heel bijzonders.

Liam en zijn ouders wandelden door een oud stadje vol kleine steegjes en pleintjes toen ze in de verte vrolijke muziek hoorden. Liam spitste zijn oren en vroeg: “Wat is dat voor muziek?” Zijn mama glimlachte en zei: “Laten we gaan kijken, Liam!”

Toen ze dichterbij kwamen, zag Liam iets wat hij nooit had durven dromen. Daar, midden op het plein, stond Sinterklaas! Hij had een lange rode mantel aan, een gouden staf in zijn hand, en zijn witte baard glansde in de zon. Om hem heen sprongen en dansten de Roetveegpieten, met vrolijke strepen van roet op hun gezicht.

Liam was zo verrast dat hij even stil bleef staan. Sinterklaas in Spanje? Dat had hij nog nooit verwacht! Met grote ogen keek hij naar de Pieten die iedereen vrolijk begroetten. Sommigen hadden donkere krulletjes, anderen hadden vlechtjes, en ze hadden allemaal vrolijke kleuren aan. De kinderen op het plein waren allemaal verschillend: sommigen hadden een andere huidskleur, sommigen zaten in een rolstoel, en anderen droegen een hoofddoek of hadden een bril. En wat mooi was: iedereen deed mee, lachte, en danste samen met de Pieten.

Sinterklaas zag Liam en glimlachte warm. “Hallo, Liam!” zei hij met een vriendelijke stem. Liam wist niet wat hij hoorde. “U kent mijn naam?” vroeg hij verbaasd. Sinterklaas knikte en zei: “Ik ken alle lieve kinderen, waar ze ook vandaan komen. Of ze nu uit Nederland, Spanje, of ergens anders vandaan komen, iedereen hoort erbij!”

Een Roetveegpiet met een vrolijke lach kwam naar Liam toe en gaf hem een hand. “Wil je met ons dansen?” vroeg de Piet. Liam keek naar zijn mama, die knikte met een grote glimlach. Dus nam Liam de hand van de Piet en danste vrolijk mee.

Terwijl hij danste, keek hij om zich heen en zag hij dat iedereen meedeed. Grote kinderen, kleine kinderen, kinderen met een bril, kinderen zonder bril, kinderen die anders liepen of praatten… het maakte allemaal niet uit. Iedereen danste samen en lachte. Liam voelde zich zo blij dat hij bijna vergat dat hij op vakantie was. Het voelde gewoon als één groot feest waar iedereen welkom was.

Aan het eind van de dag gaf Sinterklaas Liam een klein cadeautje en zei: “Vergeet nooit, Liam: Sinterklaas is er voor alle kinderen. Ieder jaar komen we terug om samen feest te vieren, met elk kind, hoe ze er ook uitzien of waar ze ook vandaan komen.”

Liam glimlachte breed en knikte. Hij wist dat hij iets heel bijzonders had meegemaakt. Sinterklaas en zijn Pieten hielden van álle kinderen, en dat maakte het feest het allermooist.

Einde

En zo leerde Liam dat het Sinterklaasfeest voor iedereen is, en dat elk kind erbij hoort.